چگونه یک مقاله علمی بنویسیم؟ (قسمت اول)

چگونه یک مقاله علمی بنویسیم؟

مقله علمی- قسمت اول

این اصول برای تمام علوم اعم از انسانی، فنی‌مهندسی، پزشکی و هنر قابل استفاده است.

مقدمه

مقاله علمی معمولاً در نتیجه پژوهش منطقی، ژرف و متمرکز نظری، عملی یا مختلط، به کوشش یک یا چند نفر در یک موضوع تازه و با رویکردی جدید با جهت دستیابی به نتایجی تازه، تهیه و منتشر می‌‏گردد. (اعتماد و همکاران، ۱۳۸۱، ص۲) چنین مقاله‌‏ای در واقع گزارشی است که محقق از یافته‏‌‌های علمی و نتایج اقدامات پژوهشی خود برای استفاده سایر پژوهشگران، متخصصان و علاقه‏‌مندان به دست می‏‌دهد.

تهیه گزارش از نتایج مطالعات و پژوهش‏‌‌های انجام شده، یکی از مهم‏ترین مراحل پژوهشگری به شمار می‌‏رود؛ زیرا اگر پژوهشگر نتواند دستاورد‌های علمی خود را در اختیار سایر محققان قرار دهد، پژوهش او هر اندازه هم که مهم باشد، به پیشرفت علم کمکی نخواهد کرد؛ چون رشد و گسترش هر عملی از طریق ارائه و به هم پیوستن دانشِ فراهم آمده از سوی فرد فرد اندیشمندان آن علم تحقق می‏‌یابد.

همان طور که پژوهشگر پیش از اقدام به پژوهش، نیازمند توجه و بررسی یافته‏‌‌های علمی پژوهشگران قبل از خود است تا بتواند یافته‌‏‌های علمی خود را گسترش بخشد، دیگران نیز باید بتوانند به یافته‏‌‌های پژوهشی او دسترسی پیدا کنند و با استفاده از آن‌ها فعالیت‏‌های علمی خود را سازمان داده، در ترمیم و تکمیل آن بکوشند. از امتیاز‌های مهم یک مقاله می‏توان به مختصر و مفید بودن، بِروز بودن و جامع بودن آن اشاره کرد؛ زیرا محقق می‌‏تواند حاصل چندین ساله پژوهش خود در یک رساله، پایان‏‌نامه، پژوهش، یا حتی یک کتاب را به اختصار در یک مقاله علمی بیان کند تا پژوهشگران دیگر بتوانند با مطالعه آن مقاله از کلیات آن آگاهی یابند و در صورت نیاز بیشتر، به اصل آن تحقیقات مراجعه کنند.

بدین منظور، امروزه نشریات گوناگونی در زمینه‏‌‌های مختلف علمی-پژوهشی نشر می‏‌یابد و مقاله‏‌‌های به چاپ رسیده در آن‌ها، اطلاعات فراوانی را در اختیار دانش پژو‌هان قرار می‏‌دهند. لازم است محققان با شیوه تدوین مقالات علمی آشنا باشند تا بتوانند با استفاده از شیوه‌‏‌های صحیح، با سهولت، نتایج تحقیقات و مطالعات خود را به صورت مقاله در اختیار علاقه‏‌مندان قرار دهند.

نوشتن مقاله مستلزم رعایت اصولی در ابعاد مختلف محتوایی، ساختاری و نگارشی است.

 

ملاک‏‌‌های محتوایی مقاله

یکی از مهم‏ترین ابعاد مقاله علمی، محتوای علمی و ارزشمندیِ کیفی آن است. مقاله باید یافته‏‌‌های مهمی را در دانش بشر گزارش نماید و دارای پیامی آشکار باشد؛ بنابراین پیش از تهیه مقاله، محقق باید از خود بپرسد که آیا مطالب او آن‏قدر مهم است که انتشار آن قابل توجیه باشد. آیا دیگران از آن بهره خواهند برد؟ و آیا نتایج پژوهش او، کار آن‌ها را تحت تأثیر قرار خواهد داد؟ (هومن، ۱۳۷۸، ص ۸۲). در اینجا به چندین اصل مهم از اصول و معیار‌های محتوایی پژوهش علمی اشاره می‏گردد که توجه به آن‌ها قبل از تهیه مقاله به ارتقای کیفیت آن کمک می‏‌نماید.

• فرایند «تفکر»: تفکر، تلاش برای معلوم کردن مجهول با استفاده از علوم موجود است. (غرویان، ۱۳۶۸، ص۱۱) بنابراین اساسی‏‌ترین محور محتوایی یک پژوهش علمی، آن است که مجهولی را روشن نماید. بر این اساس، هر پژوهش علمی در پی پاسخ دادن به پرسش‏‌‌هایی است که تاکنون برای مخاطبان کشف نشده است. از این رو پژوهش علمی همیشه با طرح یک یا چند سئوال آغاز می‌‏شود که محقق در صدد پاسخگویی به آن‌هاست.
• منطقی بودن: منطق که راه درست اندیشیدن (تصور) و صحیح استدلال آوردن (تصدیق) را می‏‌آموزاند، (مطهری، ۱۳۷۲، ص ۲۱) ابزار ضروری یک مقاله علمی است و محقق باید شایستگی لازم را در استدلال آوردن، تحلیل محتوا و نتیجه‌‏گیری داشته باشد. قواعد تعریف، طبقه‏‌بندی، استنباط‏‌‌های قیاسی و استقرایی، روش‏‌های مختلف نمونه‏‌برداری و غیره همه از ویژگی‏‌‌های منطقی یک مقاله علمی است که محقق باید به آن‌ها توجه داشته باشد. (هومن، ۱۳۷۴، ص ۱۹).
• انسجام و نظام‏دار بودن: مرتبط بودن اجزای مختلف مقاله با همدیگر، همچنین متناسب بودن آن‌ها با عنوان مقاله و ارتباط عناوین فرعی با همدیگر، از جمله مواردی است که به تحقیق، یکپارچگی و انسجام می‏‌بخشد. بر این اساس، محقق باید عناوین فرعی مقاله خود را با نظمی منطقی از یکدیگر مجزا کرده، ارتباط بخش‌‏‌ها را مشخص نماید.
• تراکمی بودن: از آنجا که هدف پژوهش پاسخ به سئوال‌هایی است که تا آن زمان دست کم از نظر محقق، پاسخی منطقی برای آن وجود نداشته است، هر پژوهش علمی باید از یک سو به منظور کشف دانش جدید، و از سوی دیگر، برای تکمیل دانش، صورت پذیرد. بنابراین هدف اصلی یک مقاله، کشف یا تکمیل دانش بشری است، نه تکرار دوباره آن با عبارات مختلف. (هومن، ۱۳۷۴، ص ۲۰).
• تناسب موضوع با نیاز‌های فعلی جامعه علمی: هر پژوهش علمی باید نیاز‌های اساسی جامعه علمی خود را در نظر گرفته، در صدد حل آن مسایل برآید؛ بنابراین از طرح موضوعاتی که از اولویت تحقیقی برخوردار نیستند و جامعه علمی، بدان‌ها نیاز ندارد، باید احتراز نمود.
• خلاقیت و نوآوری: هر تحقیق علمی زمانی می‌‏تواند در ارتقای سطح دانش، موفق و موثر باشد که از فکری بدیع و خلّاق برخوردار باشد. مقالاتی که به جمع‌آوری صِرف بسنده می‌‏کنند، نمی‏توانند سهم عمده‏‌ای در پیشرفت دانش بشری داشته باشند.
• توضیح مطلب در حد ضرورت: از جمله مواردی که محقق در گزارش‌نویسی پژوهش خود (مقاله) باید بدان توجه کند، پرهیز از حاشیه‌‏روی و زیاده‌گوییِ افراطی است؛ همچنان که خلاصه‌گویی نباید به حدی باشد که به ابهام و ایهام منجر شود؛ بر این اساس محقق باید به حدی مطالب را تبیین کند که مقصود وی برای خواننده، روشن شود.
• متناسب بودن با نظریه‏‌‌ها: هر رشته علمی، متشکل از نظریه‏‌‌ها و قوانینی است که مورد اتفاق صاحب‏‌نظران آن فن است. یافته‌‏‌های به دست آمده در تحقیقات میدانی یا توصیفی نباید با قوانین کلی آن رشته تخصصی منافات داشته باشد.
• اجتناب از کلی گویی: هدف نهایی علم، صورت‌بندی یک «نظریه» (۳) و «تبیین کردن» (۴) یکی از اصول مهم نظریه است. (دلاور، ۱۳۷۱، ص ۳۳) از این رو محقق باید بتواند مباحث علمی خود را به روشنی توضیح دهد و با زبان گویا آن را تبیین و از کلی گویی اجتناب نماید.
• گزارش روش‏شناسی تحقیق: «تحقیق»(۵) فرایندی است که از طریق آن می‏توان درباره ناشناخته‏‌‌ها به جست‌وجو پرداخت و از آن، شناخت لازم را کسب کرد. در این فرایند چگونگی گردآوری شواهد و تبدیل آن‌ها به یافته‌‏‌ها «روش‏شناسی» (۶) نامیده می‌‏شود. این سئوال که چگونه داده‌‏‌ها باید گردآوری شود و مورد تفسیر قرار گیرد، به طوری که ابهام حاصل از آن‌ها به حداقل ممکن کاهش یابد؟» از موارد مهم تحقیق علمی است. (سرمد و همکاران، ۱۳۷۹، ص ۲۲). یک تحقیق علمی زمانی می‏‌تواند مطالب خود را به اثبات برساند که از روش گردآوری مناسبی برخوردار، و آن روش‌‏‌ها در مقاله به خوبی بیان شده باشد.

 

ساختار مقاله علمی

نوشتن مقاله مستلزم داشتن طرحی مدوَّن است. در گزارش یک تحقیق نه تنها باید ارزش‏‌‌های محتوایی را مراعات کرد، بلکه باید از ساختار روشمندی نیز پیروی کرد. امروزه تحقیقات فراوانی انجام می‌‏شود، اما تنها بخش کوچکی از آن‌ها در مقالات منتشر می‏‌گردد. یکی از دلایل آن، عدم مهارت محقق در تهیه و تدوین ساختاری مقاله علمی است.

ساختار مقاله و تهیه گزارش از یک پژوهش علمی، با توجه به روش به کار گرفته شده در پژوهش، متفاوت است. دانشمندان در یک تقسیم‌بندی کلی، روش‌‏‌های استفاده شده در علوم را به دو دسته تقسیم می‏‌کنند. روش‏‌‌های کمی که در آن‌ها از داده‏‌‌های کمّی در تحقیق استفاده می‏‌شود (تحقیقات میدانی) و روش‏‌های کیفی که در آن‌ها از داده‏‌‌های کیفی (تحقیقات کتابخانه‏‌ای) استفاده می‌‏شود. (سرمد و همکاران، ۱۳۷۹، ص ۷۸).

مراحل گزارش یک پژوهش (مقاله) با توجه به روش اتخاذ شده در تحقیق، با تفاوت‌هایی بیان می‏‌گردد.

به دلیل یکسان بودن هر دو روش در مراحل مقدماتی، و برای پرهیز از تکرار در اینجا مراحل مقدماتی را به صورت مجزا می‌‏آوریم.

 

مراحل مقدماتی گزارش پژوهشی

موضوع یا عنوان مقاله

عنوان، مفهوم اصلی مقاله را نشان می‌‏دهد و باید به طور خلاصه، مضمون اصلی پژوهش را نشان دهد.

عنوان مقاله باید جذاب باشد، یعنی به گونه‏‌ای انتخاب شود که نظر خوانندگان را که معمولاً ابتدا فهرست عناوین مندرج در یک مجله علمی را می‏‌خوانند به خود جلب نماید. همچنین عنوان باید کوتاه و گویا و تنها بیانگر متغیر‌های اصلی پژوهش باشد. تعداد کلمات در عنوان را حداکثر دوازده واژه بیان کرده‏‌اند. (سیف، ۱۳۷۵، ص ۱۲).

 

نام مؤلف یا مؤلفان و سازمان وابسته

بعد از عنوان پژوهش، نام مؤلف یا مؤلفان ذکر می‌‏شود و در سطر زیر آن، نام دانشگاه یا مؤسسه که هر یک از مؤلفان در آن مشغول به کارند، می‌‏آید. اگر پژوهش به وسیله دو یا چند نفر انجام بگیرد و همه آن‌ها به یک دانشگاه یا مؤسسه وابسته باشند، نام مؤسسه یک‏بار، آن هم به دنبال نام مؤلفان ذکر می‌‏شود. اما اگر هر یک از مؤلفان به سازمان خاصی وابسته باشند، باید بعد از نام هر یک از آنان، بلافاصله نام مؤسسه‏‌ای که به آن وابسته‏‌اند، ذکر شود. ترتیب قرار گرفتن نام مؤلفان به دنبال یکدیگر، معمولاً متناسب با میزان مشارکت آنان در انجام پژوهش است؛ اما اگر میزان مشارکت همه افراد در اجرای پژوهش یکسان باشد، اسامی آنان به ترتیب حروف الفبا در دنبال هم قرار می‏‌گیرد. (هومن، ۱۳۷۸، ص ۸۴).

 

چکیده

چکیده، خلاصه جامعی از محتوای یک گزارش پژوهشی است که همه مراحل و اجرای اصلی پژوهش را در خود دارد. هدف‏‌‌ها، پرسش‌‏‌ها، روش‏‌‌ها، یافته‏‌‌ها و نتایج پژوهش، به اختصار، در چکیده آورده می‏‌شود. در متنِ چکیده باید از ذکر هرگونه توضیح اضافی خودداری شود. مطالب چکیده باید فقط به صورت گزارش (بدون ارزشیابی و نقد) از زبان خود پژوهشگر (نه نقل قول) به صورت فعل ماضی تهیه شود. چکیده در حقیقت بخشی کامل، جامع و مستقل از اصل گزارش در نظر گرفته می‏‌شود و نباید پیش از انجام گزارش، پژوهش تهیه شود.

طول چکیده برای مقاله، بستگی به روش‏‌‌های خاص هر مجله دارد و معمولاً بین صد تا ۱۵۰ کلمه پیشنهاد شده است.

 

واژگان کلیدی

معمولاً در انتهای چکیده، واژگان کلیدی پژوهش را بیان می‏‌کنند تا به خواننده کمک کنند، پس از خواندن چکیده و آشنایی اجمالی با روند تحقیق، بفهمد چه مفاهیم و موضوعاتی در این مقاله مورد توجه قرار گرفته است. معمولاً با توجه به حجم و محتوای مقاله، پنج تا هفت واژه کلیدی در هر مقاله بیان می‏‌شود. (سرمد، ۱۳۷۹، ص ۳۲۱).

 

ساختار مقاله مبتنی بر پژوهش میدانی

روش‏‌ها و اصول کلی ناظر بر گزارش فعالیت پژوهشی شاخه‏‌‌های علوم، تقریبا به طور خاصی به کار می‏‌روند که همگی متکی بر «روش علمی» (۹) است. انجمن روان‌شناسان (APA) به منظور تسهیل در امر انتقال روش نتایج پژوهش، الگوی استاندارد شده‏‌ای را در اختیار مؤلفان قرار داده تا در موقع تهیه گزارش پژوهشی خود، آن اصول را به کار گیرند و تقریبا همه مجله‏‌‌های معتبر علوم انسانی در تهیه و تنظیم نوشته‏‌‌های پژوهش خود از آن‌ها پیروی می‏‌کنند. (هومن،۱۳۷۸،ص ۱۰) که در زیر به اختصار به مراحل آن اشاره می‌‏گردد.

 

مقدمه

هر مقاله علمی با یک مقدمه شروع می‌‏شود و آن، خلاصه‌‏ای از فصل اول و دوم پایان نامه‏‌‌ها و رساله‏‌‌هاست که به طور مختصر به بیان کلیات تحقیق و بررسی مختصری از پیشینه آن می‏‌پردازد؛ بنابراین در مقدمه مقاله مسئله تحقیق و ضرورت انجام آن و اهداف آن از نظر بنیادی و کاربردی به صورت مختصر بیان می‏‌گردد و سپس به بررسی سوابق پژوهشی که به طور مستقیم به موضوع تحقیق مرتبط است، پرداخته می‌‏شود. مقدمه باید یک منطق اساسی را در تحقیق بیان کند و به خواننده نشان دهد که چرا این تحقیق ادامه منطقی گزارش‏‌‌های پیشین است. در این بخش پس از نتیجه‏‌گیری از پژوهش‏‌‌های بررسی شده، محقق باید پرسش‏‌‌های پژوهش خود را به صورت استفعامی بیان کرده و به تعریف متغیر‌های تحقیق به صورت عملیاتی بپردازد. (هومن، ۱۳۷۸، ص ۸۷).

 

روش

هدف اساسی از بیان روش آن است که به گونه‌‏ای دقیق، چگونگی انجام پژوهش، گزارش گردد تا خواننده بتواند آن را تکرار نماید و همچنین درباره اعتبار نتایج داوری کند؛ بنابراین مؤلف باید همه مراحل اجرا، از جمله آزمودنی‏‌‌ها، ابزار‌های پژوهش، طرح پژوهش، روش اجرا و روش تحلیل داده‏‌‌ها را بیان کند.

 

نتایج

در این بخش، توصیف کلامیِ مختصر و مفیدی از آنچه به دست آمده‏‌است، ارائه می‏‌شود. این توصیف کلامی با اطلاعات آماری مورد استفاده، کامل می‏‌شود و بهترین روش آن است که داده‏‌‌ها از طریق شکل و نمودار یا جدول، نمایش داده شوند. ساختار بخش نتایج، معمولاً مبتنی بر ترتیب منطقی پرسش‏‌ها یا فرضیه‏‌‌ها و نیز وابسته به تأیید شده بودن یا تأیید نشده بودن فرضیه‏‌‌هاست. ترتیب بیان نتایج نیز یا برحسب ترتیب تنطیم سؤال‏‌ها یا فرضیه‏‌‌های آن‌ها است، (سیف، ۱۳۷۵، ص ۳۰) یا برحسب اهمیت آن‌ها. روش متداولِ بیان نتایج، آن است که ابتدا مهم‏ترین و جالب‏ترین یافته‏‌ها و سپس به ترتیب، یافته‏‌های کم اهمیت‏‌تر ارائه می‏شود. (هومن، ۱۳۷۸، ص ۹۰).

 

ساختار مقاله مبتنی بر پژوهش توصیفی

اصول به کارگرفته شده در پژوهش‏‌های توصیفی باتوجه به روش‏‌های به کارگرفته شده، با اصول پژوهش‏‌های میدانی، مقداری متفاوت است. هر چند این اصول ممکن است با توجه به موضوع‏‌های مختلف تحقیقی و رشته‏‌های مختلف، تغییر نماید، ساختار کلی‏‌ای که تقریبا همه پژوهش‏‌های توصیفی باید در قالب آن درآیند، به شرح زیر است.

 

مقدمه

آنچه در مقدمه یک مقاله تحقیق کتابخانه‌‏ای قرار می‏‌گیرد – همانند تحقیقات میدانی – کلیاتی است که محقق باید قبل از شروع بحث، آن را برای خواننده روشن نماید؛ مانند تعریف و بیان مسئله تحقیق، تبیین ضرورت انجام آن و اهدافی که این تحقیق به دنبال دارد. همچنین محقق باید خلاصه‏‌ای از سابقه بحث را – که به طور مستقیم مرتبط با موضوع است – بیان کند و در نهایت توضیح دهد که این مقاله به دنبال کشف یا به دست‏‌آوردن چه مسئله‌‏ای است؛ به عبارتی، مجهولات یا سؤال‏‌های مورد نظر چیست که این مقاله درصدد بیان آن‌ها است.

 

طرح بحث (متن)

در این بخش، مؤلف وارد اصل مسئله می‏‌شود. در اینجا باید با توجه به موضوعی که مقاله در پی تحقیق آن است، عناوین فرعی‏‌تر از هم متمایز گردند. محقق در تبیین این قسمت از بحث، باید اصول مهم قواعد محتوایی مقاله را مورد توجه قرار دهد و سعی کند آن‌ها را مراعات نماید؛ اصولی مانند: منطقی و مستدل بودن، منظم و منسجم ‏بودن، تناسب بحث با عنوان اصلی، ارتباط منطقی بین عناوین فرعی‏‌تر در مسئله، خلاقیت و نوآوری در محتوا، اجتناب از کلی‏‌گویی، مستند بودن بحث به نظریه‏‌های علمی و دینی، جلوگیری از حاشیه‏‌روی افراطی که به انحراف بحث از مسیر اصلی می‏‌انجامد و موجب خستگی خواننده می‏‌شود و همچنین پرهیز از خلاصه‌‏گویی و موجزگویی تفریطی که به ابهام در فهم می‌‏انجامد، رعایت امانت حقوق مؤلفان، اجتناب از استناد دادن به صورت افراطی، توجه‏ داشتن به ابعاد مختلف مسئله و امثال این‌ها.

 

نتیجه ‏گیری

در این قسمت محقق باید به نتیجه معقول، منطقی و مستدل برسد. نداشتن تعصب و سوگیری غیرمنصفانه در نتیجه‏‌گیری، ارتباط‏ دادن نتایج با مباحث مطرح شده در پیشینه، ارائه راهبرد‌ها و پیشنهادهایی برای تحقیقات آینده، مشخص‏‌کردن نقش نتایج در پیشبرد علوم بنیادی و کاربردی و امثال آن، از جمله مواردی است که محقق باید به آن‌ها توجه داشته باشد.

 

ارجاعات

اعتبار یک گزارش پژوهشی علاوه بر صحت و دقت داده‏‌ها و استدلال حاصل از آن‌ها، به منابع و مراجعی است که از اطلاعات آن‌ها در پژوهش استفاده شده است. ارجاعات از موارد مهم ساختار یک مقاله علمی است، به وسیله آن، چگونگی استفاده از اندیشه‏‌های دیگران را به خواننده معرفی می‏‌نماید. در این قسمت به دو بحث مهم ارجاعات اشاره می‏‌شود که یکی شیوه ارجاع دادن در متن است و دیگری شیوه ذکر منابع در پایان مقاله.

 

ارجاعات در متن

نخستین چیزی که درباره استناد دادن در متن باید مشخص بشود، این است که: چه چیزی باید مستند گردد؟ مک برنی(۲۳) (۱۹۹۰) موارد استناد آوردن را به شرح زیر بیان داشته‏ است:

• باید اندیشه‏‌هایی را که به دیگران تعلق دارند، مشخص کرد و با ذکر مأخذ نشان داد که از آنِ چه کسانی می‏‌باشند (امانت‏‌داری)؛
• هر زمان که افکار و اندیشه‏‌هایی با چهارچوب فکری کسان دیگری همخوانی دارند، موارد را باید با ذکر منبع مشخص کرد؛
• هر زمان که نظریه، روش یا داده‏ای موردبحث قرار می‌‏گیرد، منبع آن را باید ذکر کرد تا اگر خواننده خواست اطلاعات بیشتری درباره آن کسب کند، بتواند به آن مراجعه کند؛
• باید نقل قول‏‌هایی را که از یک متن به صورت مستقیم و بدون دخل و تصرف، داخل گیومه آورده می‏‌شود، مستند ساخت. (مک برنی ۱۹۹۰، به نقل از سیف، ۱۳۷۵، ص ۳۹).

بنابراین اطلاعاتی که برای خوانندگان، اطلاعات عمومی به حساب می‌‏آیند، لازم نیست مستند شوند. نویسنده، تنها در صورتی می‌‏تواند به آثار خود ارجاع، دهد که این ارجاع برای مطالعه بیشتر باشد و نقل از خود، معنا ندارد. همچنین در استناد کردن، حتی‏‌الامکان باید به منبع مستقیم یا ترجمه آن استناد کرد. تنها زمانی به منابع دیگران استناد می‏‌شود که محقق دسترسی مستقیم به اصل اثر را نداشته باشد که در آن صورت باید مشخص کرد که آن مطلب از یک منبع دست دوم گرفته شده است. (سیف، ۱۳۷۵، ص ۴۰).

 

شیوه ارجاع در متن

هرگاه در متنِ مقاله مطلبی از یک کتاب یا مجله یا … به صورت مستقیم یا غیرمستقیم، نقل شود، باید پس از بیان مطلب، آن را مستند ساخت. این مستندسازی شیوه‏‌های مختلفی دارد که در اینجا به بخش‏‌هایی از آن اشاره می‏‌شود.

در استناد، نام مؤلف و صاحب اثر، بدون القاب «آقا»، «خانم»، «استاد»، «دکتر»، «پروفسور»،آورده می‏‌شود، مگر در جایی که لقب جزو نام مشخص شده باشد(۲۴)، مانند خواجه نصیرالدین طوسی. (دهنوی، ۱۳۷۷، ص ۸۹).

یک اثر با یک مؤلف:

پس از آوردن متن، داخل پرانتز: نام مؤلف، تاریخ انتشار، شماره صفحه به ترتیب می‏‌آید و پس از آن، نقطه آورده می‌‏شود؛ مانند: (منطقی، ۱۳۸۲، ص ۲۷).

یک اثر با بیش از یک مؤلف:

اگر تألیف دارای دو یا سه مؤلف باشد، نام آن‌ها به ترتیب ذکر شده در اثر، به همراه سال انتشار و شماره صفحه می‏‌آید؛ ولی در آثار با بیش از سه مؤلف، نام اولین مؤلف ذکر می‏‌شود و به دنبال آن عبارتِ «و همکاران» و سپس سال انتشار و شماره صفحه می‏‌آید؛ مانند: (سرمد، بازرگان و حجازی، ۱۳۷۹، ص ۵۰) یا (نوربخش و همکاران، ۱۳۴۶، ص ۷۵).

آثار با نام سازمان‏‌ها و نهادها:

در صورتی که آثار به نام شرکت‏‌ها، انجمن‏‌ها، مؤسسات، ادارات و مانند این‌ها انتشار یابند، در استنادکردن، به جای نام مؤلف، نام سازمان می‏‌آید؛ مانند: (فرهنگستان زبان و ادبیات فارسی، ۱۳۸۲، ص ۳۴).

دو یا چند اثر یک مؤلف:

هرگاه به دو یا چند اثر مهم اشاره شود، همه آن‌ها در داخل پرانتز، و به ترتیب تاریخ نشر پشت سرهم می‏‌آیند؛ مانند: (والاس، ۱۹۸۰، ص ۱۵؛ ۱۹۸۸، ص ۲۷؛ ۱۹۹۰، ص ۵). و اگر چند اثر یک مؤلف در یک سال منتشر شده باشد، آثار مختلف او با حروف الفبا از هم متمایز می‏‌گردند؛ مانند: (احمدی، ۱۳۶۵الف، ص۲۲؛ ۱۳۶۵ب، ص ۱۶).

 

زیرنویس (پاورقی) توضیحی

توضیحات اضافی، یا توضیح اصطلاحاتی را که نویسنده برای حفظ انسجام متن نمی‏‌تواند آن را در متن بیاورد، می‏توان در زیر صفحه با مشخص‌‏کردن شماره آن‌ها بیان کرد. نکته قابل توجه اینکه، این توضیحات باید حتی‏‌الامکان خلاصه ذکر شوند و نباید تکرار مطالب متن باشند.

در ترجمه متون توضیحاتی که مؤلف در زیرنویس آورده، باید عینا ترجمه شود و در صورتی که مترجم برای بیان اصطلاح یا تبیین مطلبی توضیحی را ضروری ببیند، می‏‌تواند آن را در پاورقی ذکر کند و در جلوی آن لفظ «مترجم» را برای متمایز ساختن آن از توضیحات به کار برد.

 

معادل‏‌ها

کلمه‌‏‌های بیگانه در داخل متن حتما باید به فارسی نوشته شود و صورت خارجی آن‌ها در پاورقی ذکر گردد و این، منحصر به اصطلاحات تخصصی یا اسامی اشخاص است. چنانچه در موارد خاصی لازم باشد که صورت خارجی آن‌ها در داخل متن بیاید، باید آن‌ها را مقابل صورت فارسی در داخل پرانتز نوشت. (غلام‌حسین‌‏زاده، ۱۳۷۲، ص ۱۷).

نکته قابل‏ توجه در استناد دادن معادل‏‌ها این است که اولاً در هر متن یا مقاله یا کتاب، فقط یک بار معادل انگلیسی آن‌ها آورده می‌‏شود؛ ثانیا معادل‏‌های بکار گرفته شده باید یکنواخت باشند. و در صورت آوردن معادل‏‌های دیگر، مثل فرانسه، آلمانی، و… باید، در متن توضیحی درباره آن داده شود. در نوشتن اسامی اشخاص، ابتدا نام بزرگ، سپس حرف اول نام کوچک او با حروف بزرگ نوشته می‏‌شود مانند C،Jung .

 

ارجاع در منابع

محقق باید در پایان مقاله فهرستی از منابع و مراجعی که در متن به آن‌ها استناد کرده است، به ترتیب حروف الفبای نام خانوادگی در منابع فارسی (عربی یا انگلیسی در صورت استفاده) بیاورد. مقصود از فهرست منابع، به دست دادنِ صورت دقیق و کامل همه مراجعی است که در متن مقاله به آن‌ها استناد شده ‏است. هدف از ارائه این فهرست، نشان دادن میزان تلاش پژوهشگر در بررسی و استفاده از منابع گوناگون، احترام به حقوق سایر نویسندگان و مؤلفان و نیز راحتی دستیابی خواننده به منابع موردنظر است؛ علاوه براینکه تمامی مراجع و مآخذی که در متن به آن‌ها استناد شده، باید در فهرست منابع آورده شود، پس در بخش منابع، فقط منابعی آورده می‌‏شود که در متن به آن‌ها استناد شده است.

در ذکر هر منبع، حداقل پنج دسته اطلاعات، ضروری به نظر می‏‌رسند که در همه ارجاعات مشترک‏‌اند:

۱. نام مؤلف یا مؤلفان؛

۲. تاریخ انتشار اثر؛

۳. عنوان اثر؛

۴. نام شهر(ایالت)؛

۵. نام ناشر. جداسازی این اطلاعات از هم با نقطه (.) و جداسازی اجزای مختلف هر یک از آن‌ها با ویرگول (،) صورت می‏‌گیرد.

 

ارجاع کتاب در منابع

• در ارجاع کتاب با یک مؤلف، اطلاعات ضروری ذکر شده در بالا ذکر می‌‏شود، در صورتی که اثر تجدیدچاپ شده‌‏ باشد، پس از عنوانِ کتاب، شماره چاپ آن می‏‌آید.

در ارجاعات انگلیسی در صورتی که چاپ جدید مجددا ویرایش شده باشد، علامتِ ای‏دی (ed) با شماره ویرایش(۲۵) آن، داخل پرانتز آورده می‌‏شود، مانند:.Wadsworth:CA،Belmont.An introduction to the history of psychology (2nded).(1993) .R .B،Hergenhahn

• در ارجاع منابع دارای دو مؤلف یا بیشتر، اسامی مؤلفان به ترتیبِ نامِ ذکرشده در کتاب، ذکر می‏‌شود و بین نام‏‌خانوادگی و نام آن‌ها ویرگول و بین اسامی مؤلفان نقطه ویرگول (؛) می‏‌آید؛

مانند: سرمد، زهره؛ بازرگان، عباس و حجازی، زهره(۱۳۷۹). روش‏‌های تحقیق در علوم رفتاری (چاپ سوم). تهران: نشر آگاه.

• در معرفی کتاب‏‌های ترجمه شده، پس از ذکر نام مؤلف و تاریخ اثر، نام مترجم و تاریخ انتشار ترجمه ذکر می‏‌شود. در آثاری که تاریخ نشرشان مشخص نیست، داخل پرانتز به جای تاریخ نشر، علامت سؤال (؟)

لینک قسمت دوم

منبع: ایران کنفرانس